blablabla.

Ekki á morgun, ekki hinn, ekki hinn, ekki hinn heldur hinn er ég farin. Ég er að fara út með kærastanum mínum. Til útlanda. úúú...úútlanda....Afhverju ertu að fara?! Ísland er BEST!

Hvað þykistu vera? Þú veist þú tekur sjálfa þig með þér...? 

Afhverju ekki bara að benda mér á að það sé óhollt að reykja? (sem ég er hætt btw)

Alveg sama hvað er ömurlegt hérna er stoltið að drepa fólk.

Ég las færslu, eða heldur var bent á að lesa færslu þar sem maður skrifaði um muninn á því að vera hér eða úti. Í hans tilfelli N.Y.C. Hann var að skrifa um hluti sem ég hef mikið verið að hugsa um síðan ég kom heim. Ég veit ég hef öðru hvoru notað setningar eins og "þegar ég kom heim" og "síðan ég kom heim", en það er magnað hvað það er raunverulega skrítið að koma heim. Ekki endilega gjörningurinn að flytja, heldur hvað það er súrrealískt að búa hérna í Reykjavík. Ég hef, frá því ég var lítil flakkað héðan og út og út og hingað og ég hélt að það væri bara taugaveiklun ein að finnast óþægilegt að vera hérna. En það er þannig, hver sem ástæðan er, að ég er rólegri þegar ég er ekki hérna. Kannski er það vegna þess að ég upplifi meira frelsi -persónufrelsi, einstaklingsfrelsi (eða bara frelsi einmitt). Þó að mér hafi alveg tekist að finna til galla hér og þar, þá hef ég samt undanfarið líka talið til kostina. Og ein af ástæðunum fyrir því að ég entist í náminu í smábænum í N-MN er að ég fékk að vera nákvæmlega eins og ég er, finnast það sem mér fnanst og slaka á. Smábæir eru smábæir alls staðar, ég fór alveg á milli tannana á fólki eins og allir eiginlega. En þannig er það líka hérna. Allir hafa skoðun. Voða mikið sömu skoðunina, og ef maður dirfist að hafa gagnrýna skoðun kemur einhver leppalúðinn og bendi manni á að vera ekki gramur, eða að maður sé bara svekktur. Sem á líklega rétt á sér stundum en komm onn. Mér fannst íslendingar fífl þegar ég var 15 ára. Sama hversu mörg spor ég "vinn", hversu oft ég hugleiði og bið til "guðs" þá held é að ég sé ekki til í að bjóða mér uppá þetta.

Samt vil ég ekki alhæfa. Þegar ég segi fífl þá meina ég eiginlega bullies. Íslendingar "harka af sér", eru "stoltir" og uppáhaldið mitt svona í leyni: "SJÁLFSTÆÐIR"...

Okei. Ef það væri ekki þessi fráhrindandi hrokaslikja yfir öllu hér þá kannski myndi ég ekki dirfast skrifa þetta. En  ég viðurkenni það nú að ég man eftir svona 2 árum sem ég fílaði mig hérna. Kannski þremur.

Í ca 15 ár hef ég verið að reyna að sannfæra sjálfa mig um að ég sé bara nojuð og að það sé ekki verið að mæla mig út (engar áhyggjur, ég held ekki að verið sé að dást að mér), og það þarf ekki nema að vera vakandi til að taka eftir þessu. Minnir svolítið á svona inbreed þorp í djúpa suðrinu. 

O jæja.